Gisterenavond mochten we weer, en deze keer lag het vergrootglas op: Glen Ord. Een distillery gesitueerd in Muir of Ord, Black Isle, Highlands, opgericht in 1838. Niet bijster bekend bij veel mensen, omdat ze weliswaar een core-range hebben, The Singleton of Glen Ord, maar deze is enkel te proeven bij de distillery, daarna gaat alles rechtstreeks naar Azië. We moeten het hier tegenwoordig dus vooral doen met IB's, of met wat verdwaalde oudere standaardbottelingen.
De keuze van distillery en lineup was deze keer voor mijn rekening, en waarom Glen Ord? Willum had er nog niet veel van op, ik had er wel al de nodige geproefd, en zonder dat ik er goede redenen voor kon geven (ik rate ze zeker niet allemaal superhoog bijv.) heb ik al enige tijd een enorme zwak voor deze distillery. Tijdens een praatje met de plaatselijke slijter hoeft deze alleen maar opeens een Glen Ord ergens tevoorschijn te toveren, en ik kan de koop al bijna niet meer weerstaan.
Voor mij persoonlijk dus een bijkomend doel: Waarom heeft deze distillery nou toch zo'n onverklaarbare aantrekkingskracht op mij?
De line up was een mix van wat oudere bottelingen en een aantal 'moderne'. Met frisse zin werden de eerste glazen gevuld, drie maal een Ord van enige decennia terug, allen ook op 40% Abv gebotteld.
Glen Ord 12yo OB 40%
'I Shine Not Burn' op het etiket, een oudere standaard 12-jarige botteling. Wat direct opvalt, is het oude karakter van deze whisky. Er zit een duidelijk muffig randje aan, nat karton of kaftpapier en een volle geur van rijp fruit. Niet direct super aantrekkelijk, vinden we eensgezind. Maar... dit goedje heeft een behoorlijke tijd in de fles gezeten, dus krijgt het ook even tijd om bij te komen in het glas. En dat helpt duidelijk, na enige tijd verdwijnt het muffige, blijft het (rijp) fruitige nog wel overeind, en vinden we ook meer geel fruit, en rabarber.
Voor de smaak geldt hetzelfde, aanvankelijk muffig, maar na verloop van tijd beduidend prettiger. Sowieso heeft het die typische beetje olieachtige structuur van oudere malts, die zijn vaak toch wat dikkiger en ondanks hun 40% zelden dun of waterig.
De finish is middellang, nog weer fruitig en heeft iets verwarmends. Willem bespeurt nog een licht bittertje.
Bij het scoren blijken we eensgezind dat de body wat achterblijft bij de neus en finish, en blijk ik íetsje enthousiaster over deze whisky dan Willum.
Willum: 83-80-82 = 82
Dre: 84-82-84 = 83
Glen Ord 12yo 'GlenOrdie', Dewar's, 40%
Het betreft hier een miniatuurtje die ik eens ergens op de kop had getikt, en die nu opeens prima in de line-up bleek te passen. Geen OB dus, maar een Glen Ord die door Dewar's ooit op de markt is gebracht.
Ook deze zit qua geur in dezelfde hoek als de 12yo OB, een volle geur, rijp fruit ook weer, en ook dat typische voor oudere malts. Maar deze wijkt op bepaalde punten ook beduidend af: Willum denkt aanvankelijk aan sherrycask invloed, later meer dik geel fruit en vanille. Ik bespeur ook een licht rokerige twist, zoethout ook, en iets wassigs, of olieachtigs, paraffine of zo. Zoete drop ook wel.
In de smaak ook veel (geel) fruit, best dikkig wel weer voor het lage Abv. Maar er zit ook in de smaak weer een twist aan, Willum zoekt het in het kruidige, kerrie en kurkuma, ik hou het meer in de richting van zoethout.
Over de finish verschillen we wat van mening, Willum vindt hem kort en vlak, waar ik nog steeds wel zoetige en fruitige tonen aantref, en nu zelfs wat tabak.
Willum: 85-82-80 = 82
Dre: 84-83-83 = 83
Loch Ness Single Highland Malt DT, 40%
Duncan Taylor heeft een aantal varianten van Loch Ness Single Highland Malt uitgebracht, de hier gedronken variant is een wat oudere, naar schatting jaren '90 gebotteld. Er staat nergens expliciet Glen Ord op, enkel "distilled just a few miles from the shores of Loch Ness", en het is ook wel her en der bekend dat het hier inderdaad om Glen Ord gaat. En mocht je nog twijfelen: Zet hem in de reeks met de oude 12yo en de GlenOrdie en de twijfel is weg, ze sluiten duidelijk op elkaar aan.
Maar deze Loch Ness is wel beduidend frisser en geelfruitiger nog, ananas, veel mango, bloemig ook, grapefruit, gele appels. We zijn het eens, de neus van deze is het lekkerste van de drie.
In de body vinden we hem allebei tegenvallen, vrij dun toch wel, al komen alle gele fruitsoorten uit de neus weer keurig langs. Geef ook deze wat tijd en hij verbetert wel wat, maar toch gaat de body de neus niet bij kunnen benen.
De finish is weer iets beter, en in het verlengde van de geur en smaak.
Willum: 85-81-82 = 83
Dre: 85-82-83 = 83
Op naar de tussenshift, twee veel nieuwere varianten, en beiden op 46%:
Glen Ord 2007 SV 12yo, 46%
De geur is gelijk weer fruitig, maar wel heel anders fruitig dan de oudere Ord's. Veel lichter (maar wel degelijk aanwezig), frisser, veel gras, bloemig, groene appels, peren, citrus.
Dit zet door in de smaak, licht prikkelend, fris fruitig, grassig, en bloemig, citrus. Ondertussen schijnt de namiddagzon uitbundig naar binnen, en dat sluit werkelijk perfect aan bij het frisse karakter van de whisky, we wanen ons weer even terug in de zomer, heerlijk!
Ook de finish is van hetzelfde laken een pak, waarbij opvalt dat deze whisky met wat tijd ook steeds steviger wordt nog. Mooi in balans.
Willum: 87-85-83 = 85
Dre: 87-86-85 = 86
Glen Ord 2011 8yo vW, 46%
Deze Ord van Van Wees is wat jonger dan de SV, maar ook weer heerlijk fris, fruitig, licht, wat meer zoet ook nog, een hintje kokos haalde ik eruit, snoepachtig. Willum benoemde die zoetheid meer als poedersuiker.
Ook weer best prikkelend en vol, de 46% past prima bij deze whisky, grassig en bloemig ook weer.
Het neigt veel in hetzelfde straatje als de SV, maar dan wat lichtzoetiger, en net iets minder volwassen.
Willum: 85-84-84 = 84
Dre: 85-85-84 = 85
Voor de laatste shift van drie drams zoeken we het nu nog wat hoger in de Abv, we gaan naar 50% en hoger:
Glen Ord 2009 CWC 'GO02', 50%
Dit is een exemplaar uit de toch wel leuke Single Cask Exclusive-reeks van CWC, die tot een paar jaar geleden nog gebotteld werden, waarbij enkel een tweeletterige combinatie de herkomst aanduidt. GO dus in dit geval, en deze 02 heeft in een 'red wine cask' gelegen (onduidelijk of dit de gehele periode is geweest of alleen op het laatst).
Die rode wijn laat duidelijk zijn sporen na: Bovenop het fris fruitige karakter van Glen Ord komt nu een laag met lichte rode fruitsoorten, aardbei en framboos, druiven ook wel. De geur is verassend bescheiden.
In de smaak vinden we ook weer veel framboos, hij is best stevig, Willum haalt er ook een licht bittertje uit.
De finish is nog wat steviger, nog steeds dat lichte rode fruit, Willem blijft in het bittertje.
Willum: 84-83-84 = 84
Dre: 85-85-84 = 85
Glen Ord 2012 MMcK 5yo, 50%
De Strictly Single Cask-reeks van Càrn Mòr, die in het gat lijken te zijn gesprongen dat het stoppen van de CWC-reeks achterliet: Leuke betaalbare bottelingen op 50% ook. Deze Ord heeft gewoon weer op ex-bourbon gelegen, en volgt dan ook weer het inmiddels gebruikelijke recept: Licht, fruitig, citrus, wat vanille, wat grassig en bloemig, perzik. Toch ontdekken we allebei ook wel degelijk een hintje rook nu. En later komt bij mij opeens ook weer heel veel framboos door, wat niet echt logisch lijkt vanuit de vatrijping.
Helemaal gek geworden ben ik echter niet, want Willum haalt nu in de smaak ook framboos terug, naast weer de frisse fruitigheid van geel fruit, perzik, sinaasappel en ook wat vanille. En ook hier komt toch weer even de rook om de hoek piepen.
In de finish ook weer veel geel fruit, middellange afdronk, ietsje bitter, een heel licht hintje rook.
Willum: 85-84-84 = 84
Dre: 86-85-85 = 85
Glen Ord 2007 RoP 10yo, 56,6%
Met ruim 56% op de alcoholteller het zwaarste jongetje van de klas vanavond. Een eigen botteling van die ontzettend leuke en mooie slijter uit Pitlochry, Robertson's.
Hoewel veruit de meeste alcohol, is de geur van deze Ord uiterst bescheiden, geeft aanvankelijk gewoon heel weinig prijs. Met wat tijd komt er echter wel degelijk het een en ander door. Willum vindt hem vooral wat kruidig, peper, wybertjes, groene appels ook. Ik vind hem zelf vooral weer fris fruitig, citrus, vanille, moutig. Nog later wordt ie bloemiger, komt er ook een zurig ondertoontje bij, en krijg ik de associatie met atjar, ik kan me niet herinneren ooit eerder deze geur in notities opgenomen te hebben.
In de body is ie verrassend vriendelijk voor het hoge Abv, al wordt ie met wat tijd echt wel steviger. Zoetfruitig ook weer, citrus, vanille en bloemig. De atjar ben ik inmiddels kwijt.
In de finish nog wat steviger, zoet fruitig, best lange afdronk. Dit bleek toch een best bescheiden jongetje dat eerst de kat uit de boom lijkt te kijken, maar geef hem die tijd en hij stelt niet teleur.
Willum: 83-85-84 = 84
Dre: 85-87-86 = 86
Hoewel we in de scores deze keer zeker niet steeds unaniem waren, waren we het tijdens en vlak na de derde shift wel over iets anders eens: Waar een hoger Abv doorgaans leidt tot nog intensere geur en smaak, en we na de '46%-shift' dus hoge(re) verwachtingen hadden van de 50+ reeks, zette dat bij deze Ords níet door.
Ja, wel wat intenser, maar daardoor niet per definitie geuriger, smakelijker of beter.
Een eerste voorzichtige conclusie was dan ook, dat een Glen Ord zich eigenlijk wel prima lijkt te lenen voor 46%, dat geeft hem voldoende body om goed tot zijn recht te komen. Meer alcohol heeft het niet persé nodig.
Een tweede conclusie is, dat er een duidelijke scheiding zit in het profiel van de oude(re) Ords en de nieuwe(re). Fruitig is een constante, maar waar de ouden meer naar rijper fruit gaan, hebben de nieuwere duidelijk een veel frisser en lichter fruitig en zoet profiel.
De eerste drie drams sloten duidelijk op elkaar aan, en de laatste 5 ook onderling op elkaar, dus echt een tasting in twee delen eigenlijk.
Een derde conclusie is dat ik deze keer structureel 1 á 2 punten hoger scoorde dan Willum. Was ik toch onbewust licht bevooroordeeld, of spreekt het me gewoon echt net wat meer aan nog?
Want dat was natuurlijk nog de achterliggende vraag, waarom voel ik me toch bovengemiddeld aangetrokken tot Glen Ord? Vanavond bewees namelijk eens te meer wat ik eerder ook al had bemerkt: Er zat geen echte supertopper tussen. Maar tegelijkertijd ook geen slechte(re) of tegenvaller.
Misschien is dát het dan toch. Zonder echt uit te schieten, zijn het stuk voor stuk wel gewoon hele fijne, sympathieke drams. Echte zomerwhiskies zou je ze kunnen meegeven (al deden ze het ook prima toen het weer in de avond alweer naar echt herfstig was omgeslagen). Fris, fruitig, zoet, aangenaam. Een exactere verklaring voor de voorliefde kan ik niet geven, zoals vrijwel iedereen dat wel zal herkennen: Waarom krijg je bij de ene fles die enorme drang om hem te willen kopen, en waarom bij die andere veel minder? Het zal altijd wel een raadsel blijven.
Wil je deels zelf beoordelen wat we deze avond de revue hebben laten passeren? Neem dan gerust even een kijkje bij het sampleaanbod, want van 5 van de 8 flessen is nog voldoende over om een paar leuke setjes uit te halen.
