Hoe kijk jij naar prijs / kwaliteit?

[WhiskyDudes]

Vervolg op: Reichenbach @ Welke whisk(e)y drink je momenteel of heb je net op ?

Ja, smaken verschillen inderdaad. Ik vind m vlak, saai en bitter. Dat het distillery karakter een keer niet terug te vinden is kan ik ook prima mee leven als het verder goed is. Maar dit had ook de zoveelste North Perth kunnen zijn. Gelukkig vinden we niet allemaal hetzelfde lekker - niet lekker, anders hadden we allemaal dezelfde flessen staan.

@Bodevami; als we een vat hebben waar we niet tevreden over zijn en wat niet beter wordt dan gaat ie weg. Er gaat niks de fles met een Dudes label in waar we niet achterstaan. Zo simpel is het. Je kunt dit niet ondervangen eigenlijk, je kunt gewoon een x pech hebben. Bijna alles wat te koop is komt in refill hogshead en is nog niet af, maar ook niet verpest door een overactief vat. Het gros heeft nog een goed vat nodig en das prima, je wilt ook geen newmake in je mooie nieuwe vat.
Wat andere bottelaars doen kan (en wil) ik weinig over zeggen, er zijn er niet veel (meer) wat ik blind durf te kopen, al koop ik aan flessen eigenlijk nog maar weinig, deze had ik ook meer uit ‘vergelijkend warenonderzoek’ gekocht met het idee als het okayish is of beter heb ik mazzel. East Village Whisky, EID en Murray McDavid de Mission Gold lijn en dat is het dan eigenlijk wel wat ik blind koop. Daar klopt de kwaliteit in mijn ogen eigenlijk altijd wel.
@mod; als dit verplaatst moet worden….? Hierbij.

[Iain87]

Allereerst natuurlijk een disclaimer: ik heb even gezocht of ik een gepast bestaand onderwerp kon vinden voor deze vraag, het dichtstbijzijnde was de "Bang for your buck" thread maar dat dekte niet helemaal de lading van mijn vraag.

Ik probeer in 2024 meer te letten op prijs / kwaliteit, en dan merk ik dat ik me eerst moet afvragen: wat is dat dan voor mij? BFYB whiskies kunnen daar zeker een onderdeel van zijn, zo werd ook mijn oog getrokken door de Signatory Vintage 100 proof serie en heb ik wat samples besteld. De 9 jaar oude Blair Athol (https://www.whiskybase.com/whiskies/whi ... ol-2014-sv) trok het meest de aandacht nav een review van Twowhiskybros. Cask strength, IB sherry matured voor +/- 45 Euro, dat is iig goedkoop. Ik vond de sample prima, in zekere zin absoluut BFYB maar niet perse iets dat ik in huis moet hebben. Deze was wel snel uitverkocht viel me op, en er zijn ook al een paar jongens op de Whiskybase Market die hem proberen te flippen, erg bijzonder.

BFYB hoeft natuurlijk niet alleen 'goedkoop' te betekenen, want wat is nou goedkoop? Goedkoop is duurkoop zeiden we in mijn studentenhuis in Delft altijd . Een fles die bij mij opkomt is de Campbeltown Blend 15 YO van Cadenheads (https://www.whiskybase.com/whiskies/whi ... ear-old-ca) die afgelopen jaar op de markt kwam voor 75 Euro (iig waar ik hem heb gekocht). Een toch enigszins unieke blend van 15yo Hazelburn en 16yo Kilkerran volgens Cadenheads zelf voor een niet al te gekke prijs in een markt waar je vaak 100 Euro kwijt bent voor een 10 jaar oude IB op cask strength. Ook erg lekker trouwens

Zelf zit ik ook steeds meer te denken over kwantiteit versus kwaliteit. Ik ben net de 100 flessen mijlpaal voorbij in mijn verzameling, en waar ik normaal eigenlijk nooit meer dan 150 Euro wil uitgeven aan een enkele fles begin ik me toch af te vragen of het niet de moeite waard is om een aantal uitzonderingen te maken voor bijzondere flessen. Ik kan mezelf er nog niet van overtuigen, maar ik denk er wel steeds vaker over. Ik wil vooral niet op een punt komen dat ik het 'zonde' vind om een fles open te maken, whisky moet voor mij wel echt leuk blijven en ik moet altijd een fles zonder problemen open kunnen trekken en vooral delen met vrienden.

Nou, een erge lange intro voor mijn vraag: wat betekent 'prijs / kwaliteit' nou voor jullie? Voor mij wegen de volgende dingen mee merk ik:
- Smaak; ik moet er wel van genieten natuurlijk, als iemand anders het lekker vindt maar ik niet dan heb ik er niks aan
- 'Uniekheid' of de moeite die in de whisky gaat; dit kun je zien als een verzamelpunt voor leeftijd, een bijzonder vat of maturing process, een interessante blend, een IB van een destilleerderij die ik niet vaak tegenkom, een bekende whisky in aan a-typisch vat voor die destilleerderij etc. Dit zijn toch dingen die een whisky voor mij interessant maken en die ik echt kan waarderen.
- Prijs; niet perse dus of het goedkoop is, maar of het in verhouding staat met de bovengenoemde twee punten.

[HammerHead]

Bij mij is het in principe puur de prijs-kwaliteit verhouding. En dan zit het ijkpunt nu zo ongeveer op max. 100 euro voor een whisky die ik 87 punten zou scoren. Verder volg ik ongeveer een decibellen schaal: 3 punten hoger = max. 2 keer zo duur (als in +3 dB = 2x de geluidsdruk; sorry beroepsdeformatie ). Dus max. ca. €200 voor 90 punten en max. ca. €50 voor 84 punten. Buiten deze range koop ik eigenlijk zo goed als geen flessen.

Dan zijn er natuurlijk nog afwijkingen mogelijk op basis van hoe bijzonder een whisky is. In december bijvoorbeeld nog een Dufftown van Archives gekocht voor €145, die ik 88 punten zou scoren en een Aldunie (teaspooned Kininvie) voor €200 die ik niet eens heb kunnen proeven, maar waarvan ik op basis van het profiel (refill bourbon 20+ jaar rijping) een 88 à 89 punten verwacht. Beiden omdat je ze weining (Dufftown) of zelfs vrijwel niet (Kininvie) bij onafhankelijke bottelaars ziet.

Een whisky die onder de 84 scoort vind ik op zich leuk om als sample te proeven, maar een fles zal erg lang duren voordat ik er doorheen ben, dus deze laat ik in beginsel staan. Maakt meteen ook dat ik vrijwel niks van nieuwe distilleries meer koop, omdat dat spul bijna altijd te jong is om aan bovenstaand prijs-kwaliteit criterium te kunnen voldoen. Boven de €200 gebeurt af en toe op basis van bijzondere kenmerken/eigenschappen, maar ook dat voldoet eigenlijk nooit meer aan deze criteria. Daar is whisky de laatste jaren simpelweg te veel in prijs voor gestegen.

[Iain87]

Thanks voor je input Hammerhead, interessante en ook duidelijke aanpak om de score aan het budget te linken. Ik ben zelf nog niet zo ervaren in het geven van scores, ik heb hier nooit echt tijd in gestoken en kom meestal zelf niet verder dan 'niet echt lekker/boeiend - op zich prima - best lekker - lekker - heel lekker - wauw!'. Misschien dat ik dat toch gewoon om moet zetten naar scores en jouw aanpak moet proberen, zoiets:

- Niet echt lekker/boeiend; <84
- Op zich prima; 84-86
- Best lekker; 86-87
- Lekker; 87-88
- Heel lekker; 88-90
- Wauw!; >90

[defeatless]

Prijs kwaliteit verhouding is natuurlijk een volkomen subjectief begrip hè?
Wat de ene geld waard vindt, vindt de ander niet te zuipen (ik heb de Brora 1th release teruggetuft in het glas die fles is €5000,- en mensen doen er een moord voor). En zo kan ik soms ook prima een fles van €50,- hoog scoren. Het een sluit het ander niet uit.

Wel is het zo dat je bijvoorbeeld een bij Old Rosdhu meer betaald omdat het niet meer gemaakt wordt. Als dat de whisky is waar je erg goed op gaat, dan kan je ervoor kiezen om die opslag voor lief te nemen.

Over het algemeen probeer ik gewoon eerst bij de slijter een slokkie te krijgen voordat ik een fles koop, zeker als ik boven de €75,- kom, dan wil ik gewoon de kans op een miskoop zoveel mogelijk uitsluiten. Een goede relatie met de slijter is dan ook van belang. Die weet wat jij lekker vind en dan krijg je vooraf soms nog wel eens een heads-up via whatsapp.

[Cask1988]

Prijs/kwaliteit. Tja dat is en blijft een lastige. Temeer ook omdat het nogal uitmaakt wat je bestedingsruimte is. Als je 10k per maand binnen brengt, is €200 verhoudingsgewijs net zoveel als wanneer iemand die 5k binnenbrengt €100 uitgeeft. Ik denk dat het verschil daar al begint in wat een BFYB ‘is’. Verder wat Alex ook zegt, in de hele breedte is het subjectief. Zelf scoor ik niet. Heb een pleurishekel aan dat systeem en ook dat is weer subjectief. Ik lees liever een verhaal en als ik me in herken qua interesse/voorkeur dan wil ik wel proeven/kopen.

Voor mij hangt P/Q op een aantal punten:
- Zit een whisky naar mijn idee aan z’n volle potentie of had er (letterlijk) nog meer in het vat gezeten. Een whisky die wel goed maar niet af is, vind ik per definitie geen aanspraak maken op de titel.
- Hoe is de boel verpakt? Kijk ik naar een simpele fles met een prima etiket of is de zooi flink opgedoft met ’dure’ kistjes en een berg marketing? Ook dan vind ik per definitie dat het die titel al niet krijgen kan (heel misschien een enkele uitzondering daar gelaten).
- Is een fles overhyped door populariteit zoals Ardbeg en Springbank of door sluiting en cultstatus zoals Brora? Of zwaar overpriced omdat het een fles/vintage uit lang vervlogen tijden is? Of is het een ‘met de beide benen op de grond’ fles? De beste whisky’s die ik tot nu toe gedronken heb, zullen bij mij nooit een BFYB worden vanwege precies dit punt. Daarvoor had ik 40 jaar eerder geboren moeten worden…
- Wat beleef ik zelf aan een whisky? Gewoon lekker, mooi en 13 in een dozijn of zit ik echt een waanzinnig lekker drammetje te drinken die ik gekocht heb binnen mijn bestedingslimiet? In dat geval maakt het me niet uit of die fles aan het begin, halverwege of aan de max van m’n bestedingslimiet zit. Waanzinnig is waanzinnig.

Kortom Een dram/fles die ik niet had willen missen, voldoet aan bovenstaande punten en binnen mijn bestedingslimiet valt is voor mij in potentie een BFYB. Een fles van 7 tientjes kan mij net zo pakken als een fles van €200. Al is die kans bij 7 tientjes misschien wel wat minder groot. En boven de €200 moet het wel heeeeeeuuuul goed zijn om nog een BFYB te worden.

[bodevami]

Fair enough, een keer een vat niet bottelen kan zeker eens voorkomen. Zie of voel je zoiets van te voren aankomen of is het gewoon pure pech dan? Maar aan jullie bottelingen te zien hebben jullie niet heel veel pech en komt er genoeg lekkers voorbij.
Want is dat ook een beetje jullie algemene aanpak. Een vat waarin whisky zit in een ander vat na laten rijpen of finishen om het tot een goed product te maken? En dan een bewuste keuze vaak om voor quarter casks oid te kiezen omdat dit een andere (of snellere) rijping geeft op de whisky?

Een aantal bottelaars kun je idd wel blind kopen, maar dat is geloof ik ook wel echt veranderd de laatste jaren. Er komen er voor mijj gevoel ook steeds meer bij terwijl het aantal echt goede vaten steeds minder wordt? (Is een aanname) Hoe kan je dan als OB toch goede kwaliteit (blijven) bottelen.

Denk dat dit gesprek in een andere thread thuis hoort idd. Als je nou voor de rol als moderator was gegaan had je deze zelf kunnen verplaatsen haha.

[cor0566]

Wat prijs / kwaliteit betreft :
Ikzelf ga voor wat ik lekker vind, ik geef liever 100 euro uit aan een fles waarvan ik de inhoud lekker vind, als bv 50 euro aan een fles waarvan je zegt, mwah. Ik vind de prijs ( voor mezelf ) voor een dram ook goed te rechtvaardigen bij een 100 euro fles. Ik moet wel zeggen dat sommige prijzen het voor mij niet meer rechtvaardigen, ze kunnen dan wel lekker zijn, maar de prijs is dan een dusdanige domper, dat het voor mij niet hoeft., 200 euro en een veelvoud daarvan voor sommige flessen is voor mij eigenlijk not done ( ik heb een gezin en een normale baan ).
Ook koop ik daarom niet meer zo snel een fles blind en juich ik hier de samplemogelijkheden toe.
Groet Cor

[WhiskyDudes]

Kort en goed komt alles wat na 1 dram nog tegenvalt in aanmerking voor een herkansing na een maandje oxidatie. Komt ie daarna alsnog achterin bij de kanslozen die er al 5 jaar open staan dan kan het voor mij nooit een BFYB zijn. Ongeacht wat het heeft gekost. Bij mij kan een fles van € 200 wel een BFYB zijn, al heb ik net als iedereen het liefste een kneiter van een dram voor een tientje of 6-7. Voor mij de laatste BFYB was de Balcones Eclipse, maar dan wel NA een maandje of 2 oxidatie. ‘Vers’ uit de fles was dit ‘m ook niet.

[Casketje]

Ik vind 't moeilijk om 't te omschrijven eigenlijk, die prijs/kwaliteit. Onlangs bijvoorbeeld twee nieuwe 28 jarige 1995 Glenburgies gekocht, eentje van Murray McDavid die een finish gekregen op PX gekregen had (normaliter geen fan van) en de tweede een "gewone" bourbonrijping van SV in hun bloemenvazen. Toegegeven, ze zijn nog niet open dus ondanks ik nog nooit een slechte 95 Burgie heb geproefd kan ik de kwaliteit nog niet volledig beoordelen, maar ze kregen op whiskybase in ieder geval al goede reviews, dus dan vond ik de €180 die ik per fles gegeven heb eigenlijk redelijk - allereerst omdat het m'n één van m'n favoriete distilleries betreft, en twee gezien de leeftijd de dag van vandaag voor die prijs quasi niet meer te vinden is. Om maar te zeggen: anderen zouden hier misschien in een boogje omheen lopen, voor mij persoonlijk is de prijs te rechtvaardigen.

Ik heb het zowat gehad met dat jonge geweld dat tegenwoordig de markt overspoelt aan alsmaar gekkere prijzen en ben tot de vaststelling gekomen dat ik m'n Schotse whisky toch echt verkies op leeftijd. Ik heb graag een bakkie eik in m'n bek zoals m'n Nederlandse vrienden hier dat zo mooi zeggen, en op die 57%+ drams zit ik ook niet echt meer te wachten, behalve dan in m'n bourbons/ryes. Daarom ook dat ik bijvoorbeeld die nieuwe 100 proofs aan me voorbij heb laten gaan, want zoals Edwin zegt: ik heb er hier al een aantal achteraan de kast staan die amper nog opengaan. En dan mogen ze nog zo goedkoop zijn (petje af voor SV trouwens), wat baat het als je d'r toch niet warm voor wordt? Nee, dan kijk ik liever op veiling uit naar een +/- 20 jaar oude workhorse Speysider van eind de jaren 80/midden de jaren 90 in de €100 range, of nog beter: een oudere blended malt. Kan je tenminste nog eens een verrassing tegenkomen en heb je vaak ook gewoon eerlijke whisky beet, want geen kat "verzamelt" die.

Dus zoals hier al een aantal keer aangehaald is: het is gewoon superpersoonlijk, en hangt ook vaak af hoe ver je al in je whiskyverhaal zit, hoe je verzameling er al uit ziet, waar je persoonlijk geld aan wilt uitgeven (zie Brora/Springbank/etc) en hoeveel je ter beschikking hebt. Belangrijk bij dit alles: maak nooit iemand anders z'n rekening, het doet je meer kwaad dan goed.

[francken]

Heel erg veel flesjes, koop ik niet per jaar, maar ik ben wel een liefhebber en deel zo af en toe een flesje met andere liefhebbers.
Dus ze gaan allemaal, echt open.

Al enige redenen genoemd, om wel of niet een fles aan te schaffen, behalve de (verwachte) smaak.
Maar ik ga ook (vooral) mee met de volgende twee redenen die al genoemd zijn, om een flesje wel of niet aan te schaffen:
- Uniekheid.
- Wanneer ik het vermoeden krijg, dat het bijzondere van een fles, verdrongen wordt doordat het "overhyped" is, tsja, dan weet ik niet of dit het waard is.

Groetjes,

Tonny

[Freezeroz]

Een lastig topic dit.
Prijs kwaliteit verhouding is een dynamisch gebeuren wat mij betreft.
Toen ik net begon met whisky kocht ik een Lagavulin 16Y voor 40€.
Dat was met 87 punten op WB toen een absolute BFYB voor mij.
Inmiddels kost die fles bijna het dubbele maar is de kwaliteit zeker niet gestegen.
Op mijn BFYB schaal is die fles dus gedaald.

1 van mijn favoriete flessen is de Glenmorangie Signet. Een NAS die tegenwoordig richting de 200€ gaat maar een paar jaar geleden nog 'vast' stond op 135€.
Die 135 wilde ik er toen al niet voor geven en de fles had ik dus normaal gesproken ook nooit gekocht.
Gelukkig heb ik hem 2x voor 100€ kunnen aanschaffen en voor dat geld werd ie voor mij echt wél een BFYB.
Maar voor zijn huidige prijs range zou ik hem zeker geen BFYB willen noemen.

In mijn koop gedrag is er wel wat veranderd door de prijzen van tegenwoordig.
Ik wil niet meer meedoen in de gekte en heb daarom mijn aankoop limiet wat verlaagd.
Helaas is daardoor de kwaliteit van wat ik koop en drink wel wat gedaald, maar dat heb ik maar gewoon geaccepteerd.
Whisky voor absurde prijzen smaakte me toch al niet meer de laatste tijd.
Een 86 punten whisky voor 50€ 'smaakt' me tegenwoordig echt beter dan een 88 punter voor 100€.

[JoachimV10]

Ikzelf geef relatief veel geld uit aan whisky per maand, gezien mijn maandelijks loon. Ik krijg hier in het onderwijs geen 5k -of laat staan 10 k-, zoals hierboven beschreven
Ik merk wel dat ik dan soms op andere dingen een klein beetje ga besparen, want ik wil toch nog iets opzij kunnen houden iedere maand, en ik heb daarnaast nog redelijk veel andere hobby's, vnl sporten.

Dus daardoor kijk ik echt wel naar prijs/kwaliteit en ga ik niet meer uitgeven dan wat de fles in mijn ogen waard is. Ik ga alzeker niet op 2e hands gaan meebieden voor een specialere editie van Springbank. Ik geef ook zelden meer uit dan 100 euro voor een fles, dat was oorspronkelijk mijn limiet, maar daar ben ik ondertussen toch al een paar keer bovengegaan.
Mijn inziens is er genoeg leuk spul te vinden onder de 100 euro (of af en toe <150).

[HammerHead]

Is denk ik ook een kwestie van hoe lang je al met whisky 'bezig bent', met name vanwege de gestegen prijzen. Voorheen (zeg 5 - 10 jaar geleden) was de gemiddelde complexiteit en kwaliteit van een gemiddelde 100 euro fles echt een stuk hoger dan nu. Er was ruime keuze uit 88+ punters in die prijsklasse. Nu zijn dit soort bottlingen echt op 1 hand te tellen.

Als ik nu kijk naar afgelopen jaar heb ik voornamelijk IB's gekocht van Archives, Whiskydudes en Wilson & Morgan, waar de prijskwaliteitverhouding meestal nog wel in orde is. Naar leeftijd vs. prijs kijk ik daarbij eigenlijk nauwelijks meer, hooguit bij flessen die richting de €200 lopen.

[Iain87]

Mooi om te lezen hoe iedereen hier naar kijkt, blijft inderdaad een persoonlijk ding maar soms is een klankbord fijn om ook eens te reflecteren hoe je er zelf naar kijkt. Zitten zeker ook wat punten tussen die mij kunnen helpen om iets kritischer of selectiever te zijn in sommige van mijn aankopen.