Kijk maar in m'n collectie....
De 43 yo 1971 is er eentje van 94 punten. Geen idee trouwens waar jou lat ligt, maar bij mij is een 80 punten dram gewoon categorie niet te zuipen. Alles tot 85 is in mijn optiek niet de moeite van inschenken waard en van 85 tot 87 punten is voor mij de categorie dagelijks slobberdram.
Vanaf 88 punten ga ik er voor zitten, nu begint het er echt op te lijken! Boven de 89 punten komen de pareltjes, de complexere, vaak oudere whisky's.
Alles wat de grens van 90 punten haalt is buitencategorie, waarbij het imho al om een extreem goede whisky moet gaan. Wat hoger scoort als 91 is zeldzaam en moet je koesteren, veel beter wordt het leven niet. En wat hoger scoort als 92 punten moet gedronken worden, categorie extreem zeldzaam. Verzamelen? Zonde.
Een 94 punten dram van € 1200, ik hoor je denken, is het dat waard? Eehh, ja, dat is ie waard. En het is nog uit te leggen ook: dit is zo belachelijk goed, deze dram overspoelt je en neemt je mee op een reis van een hele avond langs allerlei geuren waar je het bestaan niet van wist. Hiervan schenk je er 40 uit een fles, snuffel je uren lang aan, meer heb je niet nodig, genoeg voor een hele avond. Deze geeft je een tinteling van je kruin tot aan je tenen en tovert een grijns op je gezicht van oor tot oor! Dit is, mijn vrouw leest niet mee, beter als sex!!!!
Profiel wat tegen GD aanligt: Benriach. Zelfde huis. Of de sherried Longmorn's, die kun je beetje naast de OLO's van GD plaatsen. De PX'en zijn veel extremer, zoeter ook met vaak wat meer zwavel en hout.